Thursday, March 28, 2013

Newport '58: Paul Duynhouwer remembers the International Youth Band

Hi Ruud, Hi Paul ... that's all I remember! ..... (Paul Duynhouwer)
The mutual relations between director Marshall Brown and the members of the band were completely fouled up  .........
Hans Koert
 
In  the spring of 1958 band leader Marshall Brown and producer George Wein visited Europe to select the members for their 1958 Newport International Youth Band. Seventeen young talented European musicians made the trip to the States to check in at the New York Beverly Hotel, where the rehearsals started. These rehearsals were remembered in a previous blog.  The musicians learned that Marshall Brown was a rather nervous and chaotic leader.
 
All Newport '58 International Youth Band contributions, as remembered by Dutch bass player Ruud Jacobs at my link site.


The Dutch flag at Ruud's jacket (Newport '58) (Ruud Jacobs archive)

Bernt Rosengren, who was a tenor saxophone player of the band, remembered the way Brown threaded the musicians: Han behandlade oss på ett vidrigt överlägset sätt, precis som smågrabbar, och ändå var det inte precis direkta yngligar i orkestern. Flera ava medlemmarna var ju över 30 år .... (= He treated us in a very sniffy way, just like kids, although there were no young kids in the orchestra, several members had passed 30 years of age ...._) Another point of critics was the fact that, although their trip, board and lodging were included, they only received US $ 10 pocket money a day … even in those days in New York a laugh. The band members protested strongly against this and Marhall Brown was forced to raise their pocket money up to US$ 25 a day – still a laugh as the boys loved to visit the New York jazz clubs if they were allowed to.
 

Ruud Jacobs (roght) with Max Roach (Ruud Jacobs archive)
 

Ruud remembered that they visited several clubs, like the Village Vanguard. Here  the Miles Davis Sextet played, which had moved from the Cafe Bohemia in the spring of 1958 because ….. as Miles said: ..... Max (Gordon), the owner, gave me more money than the Bohemia. The sextet featured Miles on trumpet, Julian Cannonball Adderley on alto saxophone, John Coltrane on tenor saxophone, Bill Evans at the piano and Paul Chambers and Jimmy Cobb in the rhythm section. Ruud also remembers a meeting with Max Roach and concerts featuring the Gerry Mulligan – Art Farmer Quartet.
 
 Paul Duynhouwer ( source: Paul Duynhouwer archive)

Paul Duynhouwer, a Dutch trombonist, who was in New York due to the fact that John Lewis had invited him for a jazz course, a work scholarship, at the Lenox School of Jazz, remembers the International Youth Band very well.  I heard from Rob Pronk ( a Dutch jazz musician), Paul Duynhouwer told me, about the auditions scheduled spring 1958 in Amsterdam by Marshall Brown and George Wein. … Er kwamen heel wat Amsterdamse jochies op af, die geen noot muziek konden lezen. Als grap draaiden ze gewoon het muziekblad ondersteboven (= A lot of Amsterdam lads came to the audition, although they couldn’t read the music. They joked by turning the sheet music upside down).  Ik heb de band niet horen spelen op Newport, Paul told me, omdat ik een baantje had als kelner in de Potting Shed in Lenox, waar ik ook in een bandje speelde met Tupper Saussy (= I haven’t heard the band playing at Newport, Paul told me, because I had to work as a waiter at the Potting Shed in Lenox, where I also played in a group with Tupper Saussy.) Ik geloof dat het in juli was dat ik op een vrije dag naar New York ging om vrienden te bezoeken en toen ben ik naar Birdland gegaan, waar ik heel toevallig Ruud tegenkwam. ( = I guess to remember that it was in July. I had a day off and visited some friends in New York City. We visited Birdland where I had a chance meeting with Ruud Jacobs. ) Dag Ruud, dag Paul en dat was eigenlijk alles ( = Hi Ruud, hi Paul – that’s all I remember). Ik had Ruud en Pim natuurlijk in Nederland goed gekend. (= I knew Ruud and Pim (Jacobs, Ruud’s brother who was a band leader and pianist) well from The Netherlands of course). After 55 years Ruud doesn’t remember to have met Paul …..
 
Christian Kellens (centre) with Jorge Lopez Ruz (left) and Gustavo Bergalli (right) ( 1960s) (photo archive Christian Kellens)
 
 Paul Duynhouwer knew some of the trombonists of the orchestra very well. He had met Christian Kellens, the Belgian trombonist, while playing in one of the American officers clubs at a concert in Bitburg (Germany) the year before. Christian’s fiancée, Sarah Kellens, was the vocalist of the New Jazz Group Hannover, the name of our band. Toen ik hem in Bitburg ontmoette heeft hij even op mijn instrument gespeeld en wist ik het meteen - dit is een prima trombonist (= When I met him in Bitburg, he loved to play my instrument and I learned that he was a great trombonist …).  Paul had met Albert Mangelsdorff at a J. J. Johnson concert in a club in Frankfurt.  Jay Jay was natuurlijk mijn held, mijn grote voorbeeld (= Jay Jay was my hero of course), Paul told me. Ik was daar met Piet(je) Kuiters de me voorstelde aan Mangelsdorff. (= I was with Pietje (Piet) Kuiters who introduced me to Mangelsdorff.). We zaten aan een tafeltje en na het eerste nummer stond Alfred op en zei: Ich hab er schon gehört! (= We sat at a table and after the first tune, Alfred got to his feet and said:  Ich hab es schon gehört!. ). Ik vond  hem nog al een opschepper, maar later  begreep ik dat de erg traditioneel spelende Jay Jay hem als avant-garde speler niet erg kon boeien. ( = In my opinion I found that Albert had a an air of superiority, but later I understood that Jay Jay’s rather traditional style was not Albert’s piece of cake, as he was a more avant-garde player.)
 
Kurt Jarnberg ( 1958) (photo: Paul Duynhouwer archive)

The third trombonist of the International Youth band Paul knew well was Kurt Jarnberg from Sweden. He met Kurt after the Newport 1958 concert September 1958. Hij zowel als ik, hadden een kleine studiebeurs gekregen voor de Berklee School of Music in Boston, die in September van dat jaar begon (= Both Kurt and I were invited for a course at the September course at the Berklee School of Music.)  Ik hielp Kurt door Engels in het Zweeds te vertalen, want hij sprak bijna geen woord (= I helped Kurt translating English in Swedish, as he didn’t understand the language.). Kurt and Paul had  founded a quintet, featuring two trombones, which played some gigs in Boston in the fall of 1958.
 
 
Willis Conover (left) and George Wein 
 
Marshall Brown wasn’t really interested in the musicians and the band would certainly have been broken if there hadn’t been people like Willis Conover, the host of Music USA, known as The Voice of America, who was really interested in the men.  
 
Gerry Mulligan (source: Rhythm 133 (1960)
 
And the story, Bernt remembers, of Gerry Mulligan, who had written a piece for the band, speaks volumes …. Gerry Mulligan, who had heard about the circumstances the musicians had to work, felt pity and went home and re-arranged the composition Mr. President for the band – a tune he had previous arranged for Elliot Lawrence Band who had recorded it in 1955 for Fantasy. The rehearsals of the tune, with Gerry Mulligan as the guest director, were fun and everybody enjoyed himself and Gerry got hold of the orchestra. I ett hörna satt Marshall Brown och surade, dödsradd för att Mulligan helt skulle ta kommandoet över bandet. ( = Marshall Brown was sitting in a corner with a stony face, afraid that Gerry Mulligan would take over the band). And, in fact, the members would have loved that ……. Gerry Mulligan loved the band and even planned a trip to Belgium, when Newport was over, to play with the band.  
 
 Arthur Godfrey
 
With less than a week of rehearsals, the liner notes of the Columbia album The International Youth Band - Newport 1958 read, the band made its debut at the Arthur Godfrey TV show. He was a very popular tv-personality during the 1960s. The band was also invited to play at a press conference for critics and jazz writers.
Around  the first of July, 1958, the band moved to Newport for its final week of pre-festival rehearsals  .. the festival started on Friday the fourth of July.


Thanks to Paul Duynhouwer for his photos and reactions.

All Newport '58 International Youth Band contributions, as remembered by Dutch bass player Ruud Jacobs at my link site.

Hans Koert
keepswinging@live.nl
Follow the Keep (it) Swinging blog at Facebook andask for its free newsletter.

 
Dutch trombonist Paul Duynhouwer was invited by John Lewis in the summer of 1958 for a scholarship at the famous Lenox School of Jazz. He met Ruud Jacobs by accident in a jazz club, Birdland, at a concert. Ruud was selected to be the bass player in the 1958 Newport International Youth Band. He was familiar with some of the trombonists, who were selected for the orchestra: Albert Mangelsdorff, Kurt Jarnberg and Christian Kellens.
The mutual relations between director Marshall Brown and the members of the band were completely fouled up  ...


 
 Retrospect
Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Monday, March 25, 2013

Newport '58: Paul Duynhouwer herinnert de International Youth Band

Dag Ruud, dag Paul ... en dat was eigenlijk alles ..... (Paul Duynhouwer)
De verhouding tussen Marshall Brown en de bandleden zette tijdens de repetities het voortbestaan van de band op het spel .........
Hans Koert
 
In  het voorjaar van 1958 hadden bandleider Marshall Brown en producer George Wein  Europa bezocht en overall audities gehouden om de musici voor hun gedroomde International Youth Band te selecteren, dat in juli 1958 op het Newportfestival zou moeten optreden. Zeventien jonge getalenteerde Europese musici, waaronder de Nederlandse bassist Ruud Jacobs, reisden in juni richting de VS, waar ze incheckten in het Beverly Hotel in New York; hier vonden de repetities plaats. Over de repetities werd al één en ander verteld in een voorgaande blog. De musici werden geconfronteerd met een Marshall Brown, die nogal een opgewonden standje bleek en een manier van leiden had, die niet bij iedereen in de smaak viel.
 
Alle bijdragen m.b.t. Ruud Jacobs' debuut op Newport 1958 met The International Youth Band vind je op mijn linken site.

Nederlandse vlag op revers van Ruud Jacobs (Newport '58) (Ruud Jacobs archief)

De Zweedse tenorsaxofonist Bernt Rosengren herinnerde, eenmaal weer thuis, de manier waarop Marshall Brown zijn musici behandelde:  Han behandlade oss på ett vidrigt överlägset sätt, precis som smågrabbar, och ändå var det inte precis direkta yngligar i orkestern. Flera ava medlemmarna var ju över 30 år .... (= Hij behandelde ons op een arrogante wijze, alsof we kleine kinderen waren, hoewel  een heleboel musici al boven de dertig waren).  Een ander punt van kritiek was het feit dat de leden van de band afgescheept werden met een fooi van tien dollar per dag – zelfs in 1958 kon je daar in New York niets mee. De bandleden protesteerden daar op een gegeven moment tegen en Marshall Brown werd gedwongen dit te verhogen tot $ 25 per dag – nog geen vetpot, ook al was kost en inwoning inbegrepen. 
  De musici gingen graag op hun spaarzame vrije avonden de stad in. Voor het uiteindelijke festival en na het festival waren er verschillende mogelijkheden om clubs te bezoeken.
 

Ruud Jacobs (rechts) met Max Roach (Ruud Jacobs archief)
 

Ruud herinnert zich verschillende keren het Miles Davis Sextet gehoord te hebben in The Village Vanguard, waar Miles  was neergestreken omdat hij daar meer geld kreeg dan in Cafe Bohemia: Max (Gordon), the owner, gave me more money than the Bohemia, zei hij hierover tegen Quiney Troupe. Het sextet bestond uit Miles op trompet, Julian Cannonball Adderley op alt, John Coltrane op tenorsax,  Bill Evans aan de piano en Paul Chambers en Jimmy Cobb in de ritmesectie. Natuurlijk was Ruud vooral gefascineerd door collega-bassist Paul Chambers, die hij een paar jaar later in Nederland nog eens zou kunnen helpen, toen Paul’s bas vlak voor een paar concerten in Nederland, gesneuveld was tijdens de vliegreis. Een paar jaar later zou Paul Chambers Ruud’s bas zelfs overnemen. Ruud herinnert ook ontmoetingen met Max Roach en optredens van o.a . het Gerry Mulligan – Art Farmer Quartet waar hij wel eens een nummer mee mocht spelen.
 
 Paul Duynhouwer ( bron: Paul Duynhouwer archief)

Paul Duynhouwer, trombonist, was in juni 1958 met de Holland Amerikalijn naar New York vertrokken, omdat hij uitgenodigd was voor een jazzcursus, een scholarship, aan de Lenox School of Jazz. Paul herinnert zich de International Youth Band goed.  Ik had gehoord van Rob Pronk, vertelde Paul Duynhouwer me,  dat er tijdens de auditie van Marshall Brown en George Wein  in Amsterdam, voorjaar 1958,  dingen gebeurd waren, die geen schoonheidsprijs verdienden. … Er kwamen heel wat Amsterdamse jochies op af, die geen noot muziek konden lezen. Als grap draaiden ze gewoon het muziekblad om. Eerlijk gezegd was ik wel verbaasd, gaat Paul verder,  dat dit “jeugdorkest” verscheidene zeer ervaren musici had aangesteld – Albert Mangelsdorff, Christian Kellens, Bernt Rosengren en Kurt Jarnberg hadden namelijk in een orkest zoals van Woody Herman of Stan Kenton kunnen spelen.  Het waren echt geen “youngsters” meer.  Ik heb The International Youth Band helaas niet op Newport horen spelen, omdat ik moest werken. Ik had een baantje als kelner in de  Potting Shed in Lenox, waar ik ook trombone speelde in een bandje met pianist Tupper Saussy. Ik geloof dat het in juli was dat ik op een vrije dag naar New York ging om vrienden te bezoeken en toen ben ik naar Birdland gegaan, waar ik heel toevallig Ruud tegenkwam. "Dag Ruud, dag Paul" en dat was eigenlijk alles.  Hij kende Ruud en Pim natuurlijk in Nederland goed en was zelfs uitgenodigd om op hun lp The Jacobs Brothers in Jazz mee te spelen, maar dat kwam slecht uit vanwege zijn trip naar Amerika. Na 55 jaar herinnert Ruud zich deze vluchtige ontmoeting niet meer.
 
Christian Kellens (midden) met Jorge Lopez Ruz (links) en Gustavo Bergalli (rechts) jaren zestig (foto archief Christian Kellens)
 
 Paul Duynhouwer kende de meeste  trombonisten, die in the International Youth Band speelden goed. Hij had grote bewondering voor Christian Kellens, de Belgische trombonist, die hij had leren kennen tijdens een optreden in een Amerikaanse officiersclub in Bitburg (Duitsland) een jaar eerder, omdat Christian’s verloofde, Sarah Kellens, als zangeres bij onze New Jazz Group Hannover optrad. Christian speelde toen even op Paul’s instrument en dat liet een onuitwisbare indruk achter …… Christian was een heel goeie trombonistAlbert Mangelsdorff had Paul ontmoet tijdens een concert van J. J. Johnson in een club in Frankfurt. J. J. was mijn grote held natuurlijk, vertelde Paul me,  Pietje Kuiters was daar ook bij en hij stelde me voor aan Mangelsdorff. We zaten samen aan een tafel en luisterden naar J.J.’s quintet. Na het eerste nummer stapte Mangelsdorff op en zei: "Ich hab es schon gehört".  Ik vond dat nogal arrogant maar begreep dat voor een avant-garde trombonist zoals Albert hij niet veel op had met de meer traditionele bebop trombonist Jay Jay.  
 
Kurt Jarnberg (automaatfoto 1958) (foto: Paul Duynhouwer archief)

 De Zweedse trombonist  Kurt Jarnberg kende Paul ook goed.  Ze hadden elkaar ontmoet na Kurt's optreden in Newport 1958 september 1958. We hadden allebei een kleine studiebeurs gekregen voor de Berklee School of Music in Boston, die in september van dat jaar startte.  Ik hielp Kurt door Engels in het Zweeds te vertalen, want hij sprak bijna geen woord Engels. Kurt en Paul hadden een kwintet opgericht met twee trombones waarmee ze zo af en toe optraden in Boston en omgeving.  
 
 
Willis Conover (links) en George Wein 
 
Het klikte niet tussen Marshall Brown en de musici, om het maar eenvoudig te zeggen en het was zeker tot een uitbarsting gekomen al er niet ook leuke mensen rondgelopen hadden. Zo liep iedereen weg met Willis Conover, de presentator  van het radioprogramma Music USA, bekend als de Voice of America – hij was oprecht geïnteresseerd in de mannen. 
 
Gerry Mulligan (bron: Rhythm 133 (1960)
 
Het verhaal dat Bernt Rosengren vertelde over Gerry Mulligan en de band, spreekt boekdelen:Gerry Mulligan, die over de soms gebrekkige arrangementen had gehoord en over de omstandigheden tijdens de repetities, voelde zich aangesproken en had thuis één van zijn arrangementen van het nummer Mr. President, dat hij een paar jaar eerder voor de Elliot Lawrence Band gemaakt had ( opgenomen  in 1955 voor Fantasy), aangepast voor de Babel’s Band. De repetitie van dit nummer, onder leiding van Gerry Mulligan als gastleider, was een verschil van dag- en nacht vergeleken met de aanpak van Marshall Brown – er werd gelachen, de sfeer was ontspannen en Gerry zette de band volledig naar zijn hand. Bernt schreef: I ett hörna satt Marshall Brown och surade, dödsradd för att Mulligan helt skulle ta kommandoet över bandet. ( = Marshall Brown zat in een hoekje met een chagrijnig gezicht, bang dat Gerry Mulligan de band van hem zou overnemen). Als het aan de bandleden had gelegen was dat zeker gebeurd. Gerry Mulligan hield van het orkest en plande zelfs een trip naar Brussel, na het festival, om daar bij het orkest te kunnen zijn. 
 
 Arthur Godfrey
 
Al snel na de eerste repetities debuteerde het orkest, meldt de hoestekst van het Columbia album The International Youth Band - Newport 1958, in het tv-programma van Arthur Godfrey, die een populaire praatshow had tijdens de jaren vijftig. Ook werd er een persconferentie belegd, waarbij de band zich mocht manifesteren aan de pers ………… 
Een week voordat het festival begon werd er verkast van New York naar Newport, waar de laatste puntjes op de i gezet werden voordat het festival van start ging ….  begin juli 1958. (wordt vervolgd)

Alle bijdragen m.b.t. Ruud Jacobs' debuut op Newport 1958 met The International Youth Band vind je op mijn linken site.

Dank aan Paul Duynhouwer voor zijn foto's en uitgebreide reacties.

Hans Koert
keepswinging@live.nl
Volg de Keep (it) Swinging blog op Facebook en / of vraag haar gratis nieuwsbrief.
Paul Duynhouwer was door John Lewis uitgenodigd om in de zomer van 1958 een scholarship te vervullen aan de fameuze Lenox School of Jazz. Hij ontmoette in Birdland in New York bij toeval slechts vluchtig Ruud Jacobs, die Nederland mocht vertegenwoordigen als bassist in de International Youth Band, maar kende wel de meeste trombonisten, die geselecteerd waren: Albert Mangelsdorff, Kurt Jarnberg en Christian Kellens. De verhoudingen tussen bandleider Marshall Brown en de bandleden tijdens de repetities zetten het voortbestaan van de band op scherp ......
 
 Retrospect
Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Thursday, March 21, 2013

Fud Candrix - Belgian saxophonist and band leader (1908-1974)

 Fud Candrix: One of Belgium greatest 20th century saxophone players.
Georg Lankester

Much is written about the French jazz musicians from the past, mostly as a result of the ‘Hot Club of France’ promotion and the great performances of Django Reinhardt and Stéphane Grappelli.
However, little to nothing is being pubished concerning the Belgian swing era from the Thirties and Forties. Hence this publication:


Fud Candrix (1908-1974) (Nederlands) - Fud Candrix - Belgian saxophonist and band leader (1908-1974) (English)

This story is about the sax player and band leader Fud Candrix. His style was often compared to that of the American reed man Fud Livingstone and that’s why he got that nickname which he would always keep.
Fud was born on July 17, 1908 in Tongeren (Belgium). During his youth he became interested in music by his brother Jef and he decided to go on playing.


Fud Candrix (1908-1974)

He went to the conservatory of Liège to study violin. In the meantime Jef, who was saxophonist, had gone to Brussels to make music for a living. And so did Fud, who also had learned to play saxophone. It would remain his instrument for the rest of his life. He was very fond of Coleman Hawkins who’s first records then became available in Europe.
As a result of Fud’s sax performances, the audie nce became charmed of the instrument and soon offers and contracts came in, even from North Africa. In the early Thirties, he could be found in Italy and Holland and, of course, quite often in his own country where his popularity increased rapidly. Fud then also started to make arrangements for his band.
In 1932 he played with a swing band where the well-known trumpet player Gus Deloof formed part of. Shortly afterwards Fud was playing in a formation with his brother called “the Candrix Brothers”. However, the group had to stop after one year because of Fud’s military service.


 The Fud Candrix orchestra (1930s)

Then in 1936 he formed a big dance orchestra and performed in many dancings at the Belgian coast, e.g. the “Lac aux Dames” in Ostende. During the winter he switched to Brussels and played in the popular “L’Heure Bleu”. Below you’ll find info on the line-up of the band. Together with the piano player, Fud, as a saxophonist and band leader, worked out many arrangements and soon also recordings were made.
In this respect I want to mention the name of Felix Feacq. We all know French jazz promotors such as Charles Delaunay and Hugues Panassié, but this man played an important role in the early Belgian jazz scene. It is said that he was the first to issue a magazine on jazz. He was also the one who managed to realise recording sessions for Fud’s band



In fact he was so passionated about the swing of the orchestra that, back in 1936, he made a demo record and sent this to Telefunken, the German record company which was known for some jazzy records, quite rare for those years. The company reacted positive and concluded a contract for a longer period. However. in all honesty it must be stated that they demanded dance music.
It is to Fud’s credit that he made as less concessions as possible and that his band also produced good swing. By the way: because of his contract, he sometimes (when working with other groups) also recorded under the name of “Tony Young”.

  • Towards the end of 1937 the first recordings were realised and the year after a few of them were issued. Some titles: “Washington Squabble” and “Always”. Also from England interest was shown since the BBC arranged radio broadcasts of the Candrix band. In 1939 new records were released. But then the war broke out and in the course of time jazz playing was less tolerated, later even prohibited.
Listen to the tune Washington Squabble, recorded June, 27th, 1938 for  Telefunken.



Fud was now appointed leader of a special band and performed for soldiers who were called up because of the mobilization. They played under the name “Werk Elisabeth” and produced music to cheer up the soldiers.

 Fud Candrix with Jeff De Boeck, with whom he recorded ca. 1940 (Source:  De Swingperiopde - Jack De Graeff)

However, in 1940 Candrix also formed a ‘big band’ in which well-known musicians such as Ben Pauwels (sax), Yvon de Bie (piano) and Gus Deloof (trumpet) were assembled. Those were hectic times, because Fud had many performances, radio-broadcasts and recording sessions. Here a few titles of his records: “The oldest singer in Harlem” and “Broadway Shuffle”.
Apart from all his work in Belgium, his dance band was contracted in Germany. It may sound strange but in 1942, in the middle of the war, his orchestra gave concerts for several weeks in the Delphi Palast in Berlin and also in that city recordings took place. Fud was now an acknowledged band leader!
Despite the fact that he was popular with the German audience, he was always under strict control, also when performing in other countries. During a concert in Paris when he played ‘The Saint Louis Blues’ (with a different title) some German officers who attended this event understood the American origin and the next day Fud was summoned to see the Gestapo and had to talk long before he could leave the office. Strangely enough in those times he produced in fact the best swing music and it is sometimes said that his band was better than the formations of Alix Combelle and other French reed players.



Back to 1942 when Fud, who like many others, was impressed by the virtuosity of guitarist Django Reinhardt, invited him to Brussels for concerts (after which recordings followed).
Django wished and this was agreed with Fud, that he should lead the band and that his arrangements were going to be executed.
The  records would become of historical value because, accompanied by piano player Yvon de Bie, the artist could also be heard on violin. Polydor issued the four titles by the two artists and added several tracks of Django with the Candrix band (still available on cd). From the muscial pont of view those years were highly successful for the sax player / band leader.


 Orchestra founded to enterain mobilized soulders (1939). Fud Candrix is on the right (photo: Albert Michiels Archive - Source: Jazzmozaiek)

On top of the many performances in his own country, his band got a contract to play one full month in the ABC theatre in Paris. Even Django, who attended one of the concerts, was enthousiast and complimented Fud loudly from his seat in the concert room.
During the night jam sessions took place with various French players like saxophonist Alix Combelle, drummer André Jourdan and trombonist Aimé Barelli. Our band leader could  persuade Django to join these sessions by giving him Belgian cigarettes.

 
Listen to the tune South Paw Special and Piano Boogie, both recorded for Decca (1946) (sorry for the bad sound quality)



Later, when the war was over, the situation changed. Although the Candrix band fell apart, the always dynamic band leader did not stop his activities. He started new formations with good jazzmen such as Frank Engelen, Jos Aerts and John Ouwerx. Fud played also a few years in Amsterdam with a small combo. In 1953 he travelled to the Belgian Congo to perform there for one year. Once back in Belgium he was leading a bigger band, but in fact this kind of music cannot really be considered as ‘swing’. He produced good entertainment music and could be heard bringing popular songs from Glenn Miller and similar orchestras.


South Paw Special: Recorded in Brussels, November 12th, 1946 for Decca.

In the early Sixties Fud formed a special big band called ‘The Belgian All Stars’. They performed every year during a Festival in Combain-la-Tour. This formation included beside others the musicians Deloof, Aerts and Ouwerx. The first event took place in 1961 and the last one 5 years later. In 1963 the BRT also organised.a jazz program where Fud played a certain role. However, this did not result in any engagement; his popularity seemed to be decreased.
  • Only in 1966 another Jazz Festival was organised in which Fud’s Group represented ‘the Classic Jazz’. It appeared to be hard for him to compete with young jazz musicians such as guitarist René Thomas and Sadi Lallemand on vibes. By the way the latter recorded with Django just before he died in 1953.
    Though Candrix was no longer active, he still came back in 1969 and ’71 when he recorded 12 tracks. These were his last records ! According to friends he listened with astonishment and aversion to the ‘Free Jazz’ musicians from those years. In his opinion these people just played for their own and didn’t communicate with their audience, for Fud an essential Jazz element. Die mannen koken ieder hun eigen pot! Jazz is volgens mij iets dat uit het hart komt, een soort harttrilling, die van muzikant overgaat op het publiek ( Source: De Swing periode (1935-1947) Jazz in België - Jack De Graef) 
An acknowledged tenor saxophonist as he was, I would like to add that in the later years, Fud Candrix also became a fine jazz violin player. He died on April 11, 1974, only 66 years old. With Jean Omer and Stan Brenders Fud belongs to the greatest jazzmen of Belgium in the past.

DISCOGRAPHIC  & OTHER INFO
Recorded in 1938: Wahington Squabble, Sugar Foot Stomp, Always. Milenberg Joys, Teasing the piano, Jungle Swing, - Midnite in Harlem, Swingnight in Dixieland, Wadding at the Waldorf. In 1939: Frankie & Johnnie, Indian Love Call, At the Woodchoppers Ball, Shoot me the Meatballs, Table d’Hôte. In 1940: The oldest singer in Harlem, Broadway Shuffle, Strictly for Jackie, Introducing Mr. Basie, Tiger rag, Farewell blues, Ring dem Bells.
16 April 1942 (Django Reinhardt and Ivon de Bie, piano): Vous et moi, Distraction, Blues en mineur, Studio 24 / with the Candrix band: Place de Brouckère, Seul ce soir, Mixture, Bei dir war es immer so schön.
Line-up in 1942: ‘Django Reinhardt et son grand orchestre (Fud Candrix): Maurice Giegas, Janot Morales, Luc Devroye (t), Nic Frérar, Lou Melon, Bobby Naret, Lou Logist (as), Victor Ingeveldt, Benny Pauwels, Fud Candrix (ts), Yvon de Bie (p), Django Reinhardt (g, solo), Eugène Vées (g), Emmanuel Soudieux (b), André Jourdan (dr).


Georg Lankester
keepswinging@live.nl

In a previous blog Georg Lankester published about Stan Brenders, another great Belgian musician.

Follow the Keep (it) Swinging blog at Facebook or ask its free newsletter. 

Fud Candrix - one of Belgium most important jazz saxophone players from the 20th century. He became famous with his jazz- and dance orchestra - played for the mobilized Belgium soldiers to hearten them just before the war. During the post war years he performed with smaller groups, but had to lose out to the younger generations.  George Lankester spotlighted this great musician.
  
Retrospect
Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Tuesday, March 19, 2013

Hassenstein / Verwey Quartet: Rays Of Light

(foto: Jörg Detering)
 Jan Verwey en Christian Hassenstein lanceren nieuw album
 Tijdloze muziek
Hans Koert

Voor mij is hij één van die goed bewaarde geheimen in jazz-land … Jan Verwey: mondharmonicaspeler, die al decennia lang in de schaduw van de bekendste Belg allertijden, Jean Toots Thielemans, zijn chromatische mondharmonica bespeelt.
  • Ik hoorde Jan Verwey, nog niet eens zo lang geleden, voor het eerst op mondharmonica tijdens een afscheidsconcert van Hein Van de Geyn in Porgy en Bess (Terneuzen) ( september 2010), waar hij als gast een paar nummers meespeelde.   

Hassenstein/Verwey Quartet: Rays of light ( Djamtones DT1010)

 Samen met Christian Hassenstein verscheen onlangs zijn nieuwste cd, Rays of Light met het Hassenstein/Verwey Quartet, dat op donderdag 7 maart 2013 in Jazzclub Bethany’s in Amsterdam gepresenteerd werd.
Het Hassenstein/Verwey Quartet bestaat uit Jan Verwey op mondharmonica, Christian Hassenstein op gitaar, Ruud Ouwehand op bas en Franc auf dem Brinke op slagwerk.

Christian Hassenstein
 (foto: Jörg Detering) 

  • Christian Hassenstein komt oorspronkelijk uit Duitsland, maar woonde vele jaren in ons land. Hij studeerde gitaar aan de conservatoria van Graz  (Oostenrijk) en Hilversum en speelde o.a. met Ack van Rooyen en John Engels.  Hij woont nu weer in Duitsland, waar hij veelvuldig te horen is met zijn trio's.
Jan Verwey (foto: Jörg Detering) 
 Jan Verwey begon zijn muzikale carrière in de jaren vijftig in Zeeland, waar hij een trio vormde met Leen Zietse en Joop SalutaHij raakte geïnspireerd door de muziek van Miles Davis, Tom Harrell en Phil Woods  de cool jazz, bebop en hardbop, waar hij, zo vertelden hij me, nog steeds niet van los komt; hij was regelmatig te horen op de Nederlandse radio (o.a. met de Skymasters en het Metropole orkest). Jan koos uiteindelijk niet voor een professionele muzikale loopbaan, maar werd binnenhuisarchitect. Nu, gepensioneerd, kan hij zich weer wijden aan zijn oude liefde, de mondharmonica. Hij maakte een aantal bijzondere albums gewijd aan de muziek van o.a. Miles Davis en Thelonious Monk en een schitterende duo-album met Bert van den Brink, getiteld Standards & Other Pieces.
 

Hassenstein / Verwey Quartet (foto: Jan Tervooren)
 Ruud Ouwehand studeerde eveneens aan het Hilversums Conservatorium en speelde in de jaren negentig bij Armando en in de begeleidingsband van Soesja Citroen. Hij begeleidde grote namen als die van Chet Baker en Archie Shepp.  Hij is nu programmeur bij jazzclub De Tor in Enschede.
Franc auf dem Brinke is een slagwerker in hart en nieren. Geïnspireerd door de muziek van grote namen als Steely Dan, Miles Davis en Herbie Hancock is hij de ideale timekeeper voor deze groep. Hij is te horen met zijn kwartet, met The Extensionicers en met gitarist Christian Hassenstein.  

Christian Hassenstein (foto: Jan Tervooren)
De cd Rays of Light bevat elf titels, waarvan twee composities van Christian Hassenstein. De Braziliaanse muziek gespeeld in de jaren zestig door iconen als Antonio Carlos Jobim, Marcos Valle en Baden Powell inspireerden hem en dat hoor je in het titelstuk Raios de luz (Rays of Light) en Alma de bossa (Soul bossa).  Ook de compositie It Might As Well Be Spring, gecomponeerd door Richard Rodgers ademt die Braziliaanse sfeer.  My Foolish Heart begint met een fraai intro van Christian Hassenstein.
 
Hassenstein/Verwey Quartet (foto: Christiaan Hassenstein)

Twee nummers zette Jan eerder op de plaat: Israel, waarmee de plaat opent, werd eind jaren veertig door Miles Davis opgenomen en Jan speelde het ook samen met Bert van den Brink ( in Standards & Other Pieces); You Must Believe In Spring,  een andere klassieker uit de jaren veertig, zette Jan 20 jaar geleden al op zijn gelijknamige debuutplaat onder eigen naam: You Must Believe In Spring ( Timeless CD SJP 369).
  • Luister maar eens naar een fragment van het nummer Days of Wine and Roses (niet op de cd), dat het kwartet een paar jaar geleden speelde tijdens de Rheder Jazzabende  


Wie blijven steken is in zijn zoektocht naar  grote vertolkers van jazz op de mondharmonica bij Toots, moet hoognodig eens luisteren naar het verfijnde spel van Jan Verwey
Jan Verwey (foto: Jörg Detering)
Als je je ogen dicht doet, waan je je in de jaren vijftig in Birdland tijdens een concert van onze eigen Mat Mathews, weliswaar een accordeonist, maar qua klankkleur verrassend vergelijkbaar. De kracht van het kwartet van Christian en Jan zit hem vooral in de standards, die ze op een heerlijk relaxte manier uitvoeren – swingend en wars van elk effect, bevat deze cd stuk voor stuk juweeltjes, die alle hun wortels hebben in de bebop traditie van de jaren vijftig, zoals Joy Spring, dat door Clifford Brown in 1954 aan de groef werd toevertrouwd ………….. een schitterend nummer – één van de hoogtepunten van deze cd.

Hans Koert
keepswinging@live.nl
Volg de Keep (it) Swinging blog via Facebook of vraag haar gratis nieuwsbrief.

(foto: Jörg Detering)
Gitarist Christian Hassenstein en Jan Verwey op mondharmonica hebben met hun kwartet onlangs een  heerlijk swingend album gepresenteerd, getiteld Rays of light. Ruim tien nummers, voornamelijk standards, wisselen een aantal bossa novas af, gecomponeerd door Christian Hassenstein.  De cd Rays of Light van Jan Verwey en Christian Hassenstein  zal heel wat jazzfans weten te vinden .....  heerlijke tijdloze muziek!


 Retrospect
Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Saturday, March 16, 2013

Antoine Boyer - Sita

Jonge Franse gitarist verrast met volwassen geluid .....
Zeventienjarige Antoine Boyer presenteert nieuwe cd
Georg Lankester

Ik werd door mijn Franse vriend Alain verrast met een unieke CD. De Django-bronnen blijken werkelijk onuitputtelijk te zijn. Nu is er ene Antoine Boyer, geboren in 1996, die de sterren van de hemel speelt. Maar….hij speelt totaal anders dan alle andere jeugdige gitaristen in het Django-idioom, daar ben ik vrij zeker van.

Antoine Boyer (foto:  Annie Veyssiere Joly)

De cd heet: Sita
Bezetting: Antoine Boyer solo g., Sébastien Boyer g., Alain Dubreuil g., Pierre Moreilhon b. De opnamen dateren van februari 2012
Titels: Transparence, Sol glissant, Sita, Ternay Swing, Insolitude, Swing Bach, Laura, Maelstrom, Something like that, Décor, Souvenir,Medley pour Django, Bob’s way, What is this thing called love, De nulle part.
De cd is uitgebracht door Esmerald' Jazz.

Antoine Boyer ( foto: John David van Beek - Django Fest 2013)

In de bijsluiter wordt overigens vermeld dat Sita al de derde CD is, maar dit keer niet-commercieel. En ik denk ook dat dit een artistiek musicus is die iets moois en nieuws wil creëren. Hij heeft een meer klassieke aanpak, hoewel niet helemaal. Zijn voorbeelden zijn de vroegere gebroeders Ferret en dan met name Matelo en Sarane. Echter ook wijlen Francis Moerman die ooit zulke welluidende, lyrische gitaarklanken bracht.
Nog een feit: er staan op deze CD niet minder dan 7 eigen composities van deze jeugdige artiest – met z’n zeventiende best een huzarenstukje, lijkt mij.



Bij het beluisteren van de 15 opnamen was ik verbaasd. Als je Antoine’s  leeftijd niet kende, zou je denken dat het om een oudere musicus gaat, zo serieus klinkt alles.
Het is vooral zijn toon en de kalmte die hij uitstraalt, hoewel hij ook met gemak snelle loopjes beheerst.

Antoine Boyer ( foto: Esmerald'Jazz)

 Hij heeft de meest lyrische aanpak van alle jongere gitaarspelers die ik ken.
Dus in het algemeen hier praktisch geen up-tempo stukken, maar mooie, lange improvisaties zoals je die weinig hoort. Tot slot een opmerking uit het bijgesloten boekje: Antoine speelt op een Bob Holo gitaar (mij onbekend); De bouwer bedankt de musici voor de opnamen en is vol respect voor de artistieke prestaties.

Georg Lankester
keepswinging@live.nl
Volg de keep (it) Swinging blog via Facebook of vraag haar nieuwsbrief


Er zijn van die cd's, die je helemaal op het verkeerde been zetten - Zo ook met de nieuwste cd van de Franse gitarist Antoine Boyer .... Deze jonge zeventienjarige gitarist heeft goed naar Django en zijn volgelingen geluisterd, maar verrast met een lyrisch eigen geluid.

 Retrospect
Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Thursday, March 14, 2013

Miles Davis: The Complete 1960 Amsterdam Concertgebouw Concert

 One of the most talked-about Dutch concerts of Miles Davis released.  
John Coltrane's Dutch debut 
Hans Koert

It was, even in the 1960s, remarkable, that a Dutch radio station stick its neck out by scheduling a Jazz-week – seven days filled with jazz music – a programming featuring  live concerts with great names like the Oscar Peterson Trio, the Stan Getz Quartet and the Miles Davis Quintet at the Scheveningen het Kurhaus.  

Miles Davis: Tweemaal in het Concertgebouw (1960) (Nederlands) | Miles Davis: The Complete 1960 Amsterdam Concertgebouw Concert ( English)

Even in The Netherlands such a jazz-week was a sensation.  The VARA- radio station brought a two hours live radio program with the Miles Davis Sextet (sic) (vibist Buddy Montgomery was originally part of Miles Davis JATP group) , playing at the Kurhaus in Scheveningen (  9.30 p.m. – 10.30 p.m.) and the Oscar Peterson Trio ( live from the Concertgebouw). ( 0.00 – 1.00 a.m.). It was a pity, according Anton Kop from the Dutch Rhythme magazine, that Peterson’s concert did overrun its time, so there was no time enough to broadcast Stan Getz concert on Dutch radio. The Miles Davis Quintet was scheduled as last comer. 

 Anouncement in Rhythme (1960)

Both the Miles Davis Kurhaus as the Concertgebouw concert are now available on cd. A few years ago the Miles Davis Quintet – Live in Den Haag recordings were reissued by Lonehilljazz (LHJ10206) – finally also the 1960 Amsterdam recordings by the Miles Davis Quintet have been issued by the Dutch Jazz Archive in its award-winning series Jazz at the Concertgebouw: Miles Davis - So What  ( NJA 1301) (2cd)

 Article announcing the concerts (source Vrije volk ( 9th of April 1960))

The concerts were part of a JATP tour organized by Norman Granz. Miles Davis Quintet, featuring Miles Davis on trumpet, John Coltrane on tenor saxophone, Wynton Kelly at the piano, Paul Chambers bass and Jimmy Cobb drums,  had performed in Zurich the day before the Dutch concerts were scheduled. It had missed the airplane that should bring the musicians in time in Scheveningen. It had a three hours delay. Ruud Jacobs, Dutch bass player, told me that Paul Chambers instrument had been damaged during the flight and needed a replacement ...... He used Ruud's bass during both concerts. They played one set at the Kurhaus, which was broadcasted live by Vara-radio. The audience had delighted with this Miles Davis concert, organized by Dutch impresario Lou Van Rees, the third appearance of Miles in our country, but were shocked by the sound of John Coltrane.  

 Miles Davis - So What (2cd) ( NJA 1301)

The critics were very harsh in their judgements:  Het plezier  ……werd volledig vergald door John Coltrane, de man die de tenorsax vasthield (!)  ( = John Coltrane, the man with the tenor sax in his hands (!) spoiled  the audience’s pleasure) …. ergerlijke melodische armoede (John Coltrane) ( = Annoying melodic poverty) – De verschrikkingen die de figuur Coltrane produceerde. ( = The terror produced by the man named Coltrane). 

Kritiek van Anton Kop.
bron: Rhythme  mei 1960
Ruud Niemans wrote in Rhythme: Het is een betreurenswaardig feit, dat de Vara-jazzweek .. een vals slotakkoord kreeg vanuit het Kurhaus. ( = It’s a sad fact that the VARA's-radio Jazz week final chord, was out of tune! ). Some hours later, in Amsterdam, Miles was scheduled again, at the Concertgebouw night concert ….. The audience must have heard the Kurhaus concert and had heard Coltrane playing…. Sommige Amsterdamse nachtbrakers wisten vooruit, welke orgie hen te wachten stond ( = Some Amsterdam night-revellers knew, what orgy they could expect). Although Coltrane hold in, it seems that a lot jazz fans left the concert during the Miles Davis performance at the Concertgebouw ….

 Vara's Jazzweek with the Miles Davis concert as one of its highlights, but the critics wereafter the concert as hard as nails. (Source: Friese Courier (9th of April 1960))

It is hard to believe, when you listen to the music with 2013 ears, that the critics panned this concert - Now we know that Miles Davis played one of his  best concerts of that year .....  

Wynton Kelly - Miles Davis - Paul Chambers (Kurhaus: 15th of October 1960) (source: Rhythme 134 )(photo courtesy: Pieter Mazel)

The 2cd album Jazz at the Concertgebouw: Miles Davis - So What  ( NJA 1301)  also features the October 1960 concert by the Miles Davis Quintet at the Amsterdam Concertgebouw.
Sonny Stitt (Kurhaus)
 (foto Pieter Mazel)
John Coltrane had left the group and Miles had found a replacement: alto saxophone player Sonny Stitt. When Coltrane left, Jimmy Heath, who just had left prison (due to drug abuse),  took his place, but had to stay within a sixty-mile radius of Philadelphia, so couldn’t join Miles Davis group on tours … Wayne Shorter, who could be a candidate, played in Art Blakey’s Jazz Messengers ….. Finally Sonny Stitt joined the quintet. The tour started in England (London, Manchester(Free Trade Hall)), Paris (Olympia), the Koncerthuset in Stockholm and on the 15th,  like in April, a concert at the Kurhaus in The Hague and a night concert  at the Concertgebouw in Amsterdam. This concert appealed to the jazz critics and the audience enjoyed Miles Davis, who was labeled by Paul ten Have as één der grootsten uit de jazz (= One of the greatest in jazz ….) – the only minor point was Sonny Stitt’s conservative, rather predictable playing … The concert was fabuleus ….. een hoogtepunt, dat moeilijk overtroffen zal kunnen worden. ( = a highlight, hard to exceed). This concert has been released now too at this great Miles Davis – So What 2cd album …….

 The tracklist

 
The Jazz at the Concertgebouw series contains more remarkable concerts live from the famous Amsterdam music theatre, like concerts with  Chet Baker (1955) – Gerry Mulligan (1956) – J.J. Johnson (1957) – Sarah Vaughan (1958) – Misha Mengelberg-Piet Noordijk Quartet (1966) and Jazz from Carnegie Hall featuring Lee Konitz, Zoot Soms, Phineas Newborn, Red Garland, Oscar Pettiford and Kenny Clarke (1958)

This album can be ordered at info@jazzarchief.nl

Hans Koert
keepswinging@live.nl
Follow the Keep (it) Swinging blog af Facebook or ask its free newsletter. 


When critics are quoted about your concert as ... ergerlijke melodische armoede  (annoying melodic poverty) – Het plezier werd volledig vergald ( they spoiled the listeners pleasure), I guess you better decide to stop your career in music ....  But not for John Coltrane. His debut in The Netherlands didn't pass by unnoticed. The Dutch Jazz archive released in its award-winning series Jazz at the Concergebouw two talked-about 1960 concerts by the Miles Davis Quintet.

 Retrospect
Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions